Bijna 10 jaar geleden vertelden mijn ouders dat ze uit elkaar gingen. De moeilijkste en tegelijkertijd de meest leerzame periode uit mijn jeugd volgde.
Er veranderde van alles in ons gezin, in mijn leven en ik kwam in een rouwproces terecht.
Vrienden waren in die tijd ontzettend belangrijk voor me. (En nog) Ik was een 16 jarige puber en ging maar wat graag op stap met een grote vriendengroep en enkele goede vriendinnen. Dit waren momenten waarop ik mijn zorgen thuis vergat. Of probeerde te vergeten… Dat lukte namelijk niet altijd.
Zeker op moeilijke momenten vond ik het ontzettend fijn om te ervaren dat er vrienden waren die er voor me wilden zijn. Ook al vond ik het soms moeilijk om dit toe te laten, zij hebben me heel erg gesteund.
Door er te zijn. Te luisteren. Te knipogen. Een knuffel te geven. Een lief bericht te sturen. Een schouder om op uit te huilen. Of door een grapje om me te laten lachen. Ieder op een eigen manier. Hoe maakt ook eigenlijk niet uit. Het gaat er om dat je je gezien voelt, dat je pijn/verdriet erkend wordt en je enige steun voelt.
Ik schreef toentertijd het volgende gedicht;
Voelt jouw kind zich gezien en ervaart hij/zij steun?
…Weet dat je een mail of telefoontje van mij verwijderd bent en ik je kind met alle liefde coach.
Ik help kinderen bijvoorbeeld ook met het ontdekken van steunpilaren uit hun omgeving. Bij wie voelen zij zich vertrouwd? Bij wie kunnen zij terecht met al hun zorgen, vragen, gevoelens, wensen en gedachten? Met wie kunnen zij leuke dingen ondernemen?
Papa, mama, opa en oma, vriendjes en vriendinnetjes, de buurvrouw, de meester, een oom, een vriendin van mama, de moeder van een vriendje… Er worden altijd mensen uit de omgeving genoemd waar kinderen steun bij kunnen vinden.
Maar of dit ook daadwerkelijk gedaan wordt… dat is een tweede. Ik weet nog exact te noemen welke personen hun hulp hebben aangeboden. “Als je wil praten, of wat dan ook, je bent altijd welkom.” Ik weet dat ik dit heel fijn vond om te horen. Ik weet ook dat ik dit nooit gedaan heb. Hoe hard ik het ook had kunnen gebruiken.
Hulp vragen is een dingetje. Voor veel mensen overigens. Lees daar binnenkort een volgende blog over. (Met hele waardevolle oefeningen!)
Soms ervaren kinderen zelf voldoende hulp. Soms is het nog moeilijk en voelen ze zich stiekem alleen. In dat geval gaan we samen ontdekken hoe het kind het graag zou willen en hoe dat bereikt kan worden. Prachtig om te zien welke stappen er dan genomen worden! Zichzelf kwetsbaar (en krachtig!) opstellen, hulp vragen en ook daadwerkelijk aannemen. Ook in de KIES groepen blijft dit mooi om te zien. Kinderen ervaren dat zij niet alleen zijn en het niet allemaal alleen hoeven te doen. Speelafspraakjes worden gemaakt en zo ontstaan er soms hele leuke, fijne en helpende vriendschappen.
En als een kind zich gesteund en geholpen voelt, kan de scheiding verwerkt worden en leert het kind makkelijker omgaan met de nieuwe situatie. Door deze Stoere Stappen, heeft een kind minder kans op grotere problemen in de toekomst en kan hij/zij zich ontwikkelen tot een stralende volwassene! Dat is wat ik ook voor jouw kinderen wil!
Laat ook jouw kind weer stralen! – ik help je kind(eren) heel graag; Het Stoere Stappen drie maanden programma.