Wat kun je doen als een ouder geen contact wil met zijn kinderen of hen niet meer ziet?
Wanneer een van de ouders geen contact heeft met de kinderen geeft dit kinderen, over het algemeen, een naar en vervelend gevoel. Kinderen begrijpen dit meestal niet en gaan zelf redenen en verklaringen zoeken waarom dit zo is.
Ze kunnen redenen vinden die zij op zichzelf betrekken. Kinderen denken bijvoorbeeld dat het hun schuld is of dat zij geen leuk kind zijn. In zo’n situatie krijgen kinderen vaak het gevoel dat zij gefaald hebben. Het gevolg hiervan kan zijn dat kinderen een slecht zelfbeeld hebben of krijgen.
Het is enorm lastig om je kinderen hier mee te zien worstelen. Daarnaast heb je zelf ook je eigen gevoelens rondom deze actie van de andere ouder. Je voelt je wellicht teleurgesteld, boos en zou het liefst de andere ouder even wakker schudden. Ziet hij/zij niet wat hij/zij de kinderen aandoet?
Hoe begrijpelijk ook… Het is een grote valkuil om hierbij in je eigen pijn en verdriet te stappen en vanuit die emotie te handelen. Hier zijn jij en je kinderen uiteindelijk namelijk niet bij geholpen. Gebruik deze situatie dus niet als excuus om de andere ouder naar beneden te halen of je kind in de problemen tussen jullie te betrekken.
Dit wil je niet voor je kinderen.
Je kinderen hebben al een ouder die zij moeten missen… Je zou het liefst willen dat zij hier verder zo min mogelijk de dupe van worden. Je vindt het belangrijk om je kinderen zonder schuldgevoel, gevoel van afwijzing of het gevoel dat zij niet de moeite waard zijn uit deze ervaring te laten komen.
Maar hoe kun je je kinderen hierin steunen?
Het antwoord hierop geef ik door middel van de volgende vijf stappen;
(Voor de leesbaarheid gebruik ik papa in de voorbeeldzinnen, hier kan ook mama gelezen worden)
De eerste stap is het geven van uitleg aan je kinderen
Je kunt kinderen uitleggen dat volwassenen soms fouten of verkeerde keuzes maken. Bijvoorbeeld door de volgende zin: ”Soms zijn volwassenen zo ongelukkig dat ze mensen om hen heen kwetsen. Papa woont nu … (vertel de feiten) en daar ben jij boos/verdrietig over.” Let er op dat je de andere ouder niet gaat bekritiseren of een oordeel uitspreekt. Hoe verleidelijk soms ook… hier is je kind niet mee geholpen. In deze situatie zijn de feiten de feiten, laat het daarbij.
De tweede stap is je kinderen de ruimte geven voor het verwerken van hun gevoelens
Kinderen kunnen zich afgewezen en verlaten voelen. Dit roept verschillende gevoelens op. Het ene kind wordt heel boos, het andere kind wordt heel verdrietig. Ook kan het zijn dat kinderen angstig worden en bang zijn dat de andere ouder ook weg zal gaan. Geef je kind de ruimte om deze gevoelens te uiten. Laat het er zijn en blijf aanwezig als je kinderen hun gevoelens aan jou laten zien, dit is alleen maar goed en een teken van vertrouwen.
De derde stap is het erkennen van de gevoelens van je kinderen
Bevestig je kinderen in hun gevoelens en erken dat het moeilijk voor hen is. Dit maakt dat zij zich gehoord en gezien voelen. Zeg bijvoorbeeld ”Ik weet dat je heel verdrietig bent dat papa niets laat horen en ik wou dat ik er iets aan kon veranderen. Het is heel moeilijk voor jou dat je hem nu niet meer ziet. Het maakt je boos en soms verdrietig. Klopt dat?”
Geef je kinderen de ruimte om hun gevoelens te uiten. Zorg daarnaast dat zij altijd over de andere ouder mogen spreken. Hij/zij is fysiek niet meer aanwezig in het leven van je kinderen, maar emotioneel blijven beide ouders belangrijk voor kinderen.
De vierde stap is het gevoel van schuld en falen wegnemen bij je kinderen
Kinderen die verlaten of in de steek gelaten worden hebben vaak het gevoel dat het hun schuld is. Het is belangrijk om naar je kinderen uit te spreken dat dit niet zo is. Leg dit uit, bijvoorbeeld door het volgende te zeggen: ”Soms denken kinderen dat het hun schuld is dat een ouder hen in de steek laat. Ik wil dat je goed onthoud dat dit absoluut niet aan jou ligt. Het is niet jouw schuld. Je hebt niets gezegd, gedaan of gedacht waardoor dit gebeurt is. Papa heeft problemen en daardoor vergeet hij wat een fantastisch kind jij bent en hoe erg hij jou mist.”
De vijfde stap is het geven van vertrouwen aan je kinderen
Kinderen kunnen bang zijn dat de andere ouder ook weg zal gaan. Daarom is het belangrijk om aan je kinderen duidelijk te maken dat jij blijft. Beschrijf dat jij anders bent en dat je kind altijd op jou kan rekenen. „Ik wil dat je goed onthoud dat ik altijd voor je klaar sta, hoe verdrietig of boos ik soms ook was, ik laat je nooit in de steek. We hebben elkaar en vormen samen een gezin.”
Hoe ga jij er mee om nu de andere ouder geen contact wil met de kinderen of hen niet meer ziet?
Geef je reactie en jouw eventuele tips onder dit artikel!
Je kunt de andere ouder niet terug toveren of op andere gedachten brengen… Maar door de bovenstaande vijf stappen toe te passen zet je je er voor in dat je kinderen hier verder zo min mogelijk de dupe van worden. Door deze stappen regelmatig te herhalen kunnen kinderen zonder schuldgevoel, gevoel van afwijzing of het gevoel dat zij niet de moeite waard zijn uit deze ervaring komen.
Ik wens je daarbij veel succes, inzicht en kracht toe! En mochten jij of je kinderen hier hulp bij kunnen gebruiken? Dan wijs ik je graag op Het Stoere Stappen 3 maanden programma. Neem contact op voor meer informatie!
De vader van mijn zoontje doet dit op dit moment. Het is gruwelijk om te zien wat een kind doormaakt. En onbegrijpelijk dat iemand het kan.
Als ouder kun je de andere ouder, smeken, schoppen, huilen, vragen, wijzen op verantwoordelijkheid.
Hij is nu 2,5 vrijwel wekelijks bezocht zijn papa hem, inclusief de warmte van een papa, vlak na zijn geboorte zelfs vaker per week.
De afspraak had vader nota bene zelf gemaakt.
Kind gehecht geraakt en nu doet vader of dat niet boeit en is gepeerd uit mijn zoons leven.
Nu gaat mijn zoontje door allerlei rouwfases heen. En als hij ouder wordt gaan de vragen weer komen..
Ik hoop nog steeds dat zijn vader erop terugkomt, ik ben bereid om bijv contact via mn moeder te laten lopen, of om tafel te zitten mn afkeer van wat hij doet opzij te zetten. Gaat tenslotte om kind. Maar niks helpt. Hij is gewoon weggelopen en legt wat hij veroorzaakt heeft op mijn bordje.
Ikzelf overleef alles, maar dit bij je kind zien gebeuren, wens ik niemand toe.
Wat verdrietig om te zien gebeuren he… Ik kan me voorstellen dat het pijn doet om jullie zoontje hiermee te zien worstelen en snap heel erg dat je het hem zo anders gunt…
Hopelijk heb je iets aan de tips uit dit artikel.
Hoi Manon,
Ik zou heel graag jouw advies willen omtrent het gemis van de biologische vader van mijn zoontje.
mag ik jou een mail sturen?
Natuurlijk! 🙂
Hallo Manon,
Ik heb advies nodig wat betreft het contact leggen met ex, maar ik weet niet zo goed waar ik die kan krijgen. Misschien dat je mij kunt helpen. Mag ik jou mailen?
Groeten,
O.
Ja dat mag! Manon@stoere-stappen.nl
Hallo,
De vader van mijn kinderen laat hun nu al 4 maanden in de steek (zoon van 9 en dochtertje van 4..) de reden is zijn nieuwe vriendin(ex waar hij een jonger kind mee heeft..) zij accepteert mij niet en daardoor laat hij nu zijn kinderen ook vallen..
Ik heb hem laten weten via SMS dat het slecht gaat met de kinderen en dat ze erg veel verdriet hebben.. Kreeg hier geen reactie op.. Zijn band met zijn zoon was altijd erg goed,met zijn dochtertje wat minder (had hij minder mee,we waren uit elkaar toen ik zwanger was van haar) ik heb met een mediator gesproken en zij zei dat dit erg schadelijk was voor de kinderen.. Hij belooft ze steeds op te zoeken/halen maar doet nooit wat hij zegt.. Mijn zoon zit er dan echt op te wachten en kijkt er naar uit..heb hem gevraagd om mee te werken voor een gesprek met de mediator maar geen reactie..in t belang voor de kinderen.. Nu contact met een kindercoach en die gaat hun vader bellen om te zeggen of hij wel beseft wat hij ze aandoet en hoe slecht het met ze gaat en of hij er samen uit wil komen.. Heel spannend maar ik zie het somber in…
Ik kan t verdriet niet meer aanzien.. praat veel met mijn zoon en de punten hierboven zo doe ik het nu ook ongeveer..
Ik kan er zelf nog amper mee omgaan.. Dit breekt gewoon echt je hart…
Hoe kan een vader zijn eigen kinderen niet willen zien.. terwijl hij weet hoeveel verdriet ze hebben en hoeveel ze van hem houden..
Heb mijn zoon de afgelopen maanden als hij hem wou bellen gewoon laten bellen en dan leefde hij weer een beetje op.. En dan elke keer weer de teleurstelling als hun vader weer de afspraak niet na kwam.. vader heeft in het begin gezegd,er komt een brief van de advocaat voor een vaste regeling(hadden al een regeling zonder advocaat wat gewoon liep en goed ging) maar nu 4 maanden verder nog geen brief en hij heeft gezegd tegen mij dat er ook geen brief is..terwijl mijn kind maar zit te wachten…
Hoe leg je deze dingen in godsnaam uit..?! Mijn zoon weet van de vriendin en hij weet ook dat het daardoor komt.. (Heeft al t 1 en ander meegemaakt toen zijn vader met haar was..) mij werd verteld dat ik moest zeggen dat hun vader voor zijn andere gezin heeft gekozen.. Wat feitelijk natuurlijk ook zo is..Mijn zoon zegt ook papa geeft niks om mij en denkt alleen maar aan zichzelf en vriendin.. mijn zoon is nu ook erg boos op zijn vader maar vooral heel erg verdrietig en kan gewoon echt niet begrijpen waarom.. logisch..Ik kan het zelf nog geen eens begrijpen hoe je zoiets kan doen..Ik weet soms ook echt niks meer te zeggen..daarbij heb ik op nog een oudere dochter van een andere vader die haar vader wel elke 2 weken ziet en waar mijn kinderen dus elke keer mee geconfronteerd worden…Vind dit echt zo ongelofelijk moeilijk en hartverscheurend.. Hoe zorg ik dat mijn kinderen toch weer gelukkig worden..
Wat verdrietig voor je zoon en dochter! Ik begrijp dat je diepste wens is dat je kinderen toch weer gelukkig worden.
En die willen nu het liefste de erkenning en aandacht van hun vader. En juist dat kun jij niet geven, hoe pijnlijk is dat… Een situatie waar je niet voor kiest. Wel kun je kiezen hoe je er mee omgaat. Dat is waar je invloed op hebt. Op jouw rol en jouw houding. Rouw om wat er niet (meer) is en wees dankbaar voor wat er wel is. Stap voor stap komen jullie er wel! Mocht je meer persoonlijke begeleiding, coaching of tips wensen kun je contact opnemen. Liefs
Wat raakt mij dit diep zeg! Ik zit er nu middenin en lees alleen maar verhalen over ouders die zelf niet willen dat de kinderen de andere ouder nog zien.
Ik wil juist wel dat vader in het leven is van de kinderen maar hij wil zelf niet heeft hij gezegd tegen de kinderen als ze zich niet anders gaan gedragen. En de pijn die zij hierdoor hebben is zo intens.. vreselijk gewoon. Probeer maar eens uit te leggen hoe dat zit aan een kind. Dat kan je je niet voorstellen. Dus dit helpt mij enorm om mijn kinderen hier doorheen te helpen. Het voelt nog erger dan doodgaan. Want daar kies je niet voor. In deze kiest vader er wel voor om dood te zijn voor zijn kinderen. Onvoorstelbaar.
Bedankt voor je adviezen.
Ik kan me voorstellen dat je dit raakt. De pijn van je kinderen, die wil je het liefste wegnemen.
Heel veel sterkte en fijn dat je wat aan mijn adviezen hebt!
Vier jaar geleden ben ik met mijn dochtertje vertrokken bij haar vader. Omdat hij een andere vriendin had. Zij stond letterlijk op de hoek te wachten tot ik weg was. Ik ben in mijn eerste scheiding en deze altijd op hetzelfde voetje blijven staan. Een vader moet zijn kind kunnen zien. Ook al lig je als ouder overhoop. Na het uit elkaar gaan heb ik ook nooit meer negatief het over hem gehad. En wil zelfs geen geld van hem. Hij mag haar halen wanneer hij maar wil. En zo geschiede. Hij haalde haar op halvewege en na een tijdje begon ze krijsend mee te gaan. Ze wilde niet en gilde de boel bij elkaar. Zomaar ineens. Wat er aan de hand was geweest weet ik nu nog niet. Even een pauze in lassen. En dat heb ik gedaan. Haar in haar eigen tempo aan laten geven wat wel en niet kon. Ze wilde papa wel zien maar niet slapen. Mama missen enz. Maar helaas is een bezoekje van papa niet zo gemakkelijk. Hij wil haar gewoon de nacht ook hebben. Anders is het de moeite niet zegt hij. Kortom ze hoort maanden niets meer en ik ook niet. Uiteindelijk merk ik dat ze echt verdrietig is erom. En zoek hulp. Die adviseren haar vader de band die verwaterd is op te bouwen met kleine bezoekjes. Niet te lang en niet gedwonden. Goed plan. We gaan naar de kinderboerderij en daar is papa ook. Ze genoot echt. En toen ging papa weer weg. Hij stuurt af en toe een kaartje en daar is het 8 maanden bij gebleven. Toen was ze jarig. Haar dag kon al niet stuk maar toen ze hoorde dat papa kwam helemaal niet meer. Fijne middag gezellig met papa gebouwd met lego. En na een paar uur gaat papa weer weg. Ik besluit haar een telefoon te geven en uit te leggen hoe whatsapp werkt. Ze babbelt flink wat keertjes tegen haar papa en hij antwoord. Maar als zij niets stuurt doet hij het ook niet. Uiteindelijk zegt hij kom je snel eens halen blijf je bij papa slapen. En ze sloeg gelijk vast. Huilen etc. En ik druk hem nog eens op het hart. Geef haar tijd kom vaker. Hij belooft bezoekjes en komt niet. Met kerst een doos kadootjes en smoesjes waarom hij niet komt. En nu is het weer bijna zover. Ze is weer jarig. En haar grote hoop is dat papa komt. Al haar broertjes en zusjes en familie mee neemt. En de waarheid is. Papa zal omdat mama het niet meer voorkauwt het wel vergeten. Dat was twee jaar geleden namelijk ook het geval.
Het is pijnlijk te zien hoe je meisje haar papa zo mist. En je als ouder er naast staat en niet meer kan zeggen dan. Misschien heeft papa een andere keer wel tijd. En het ligt absoluut niet aan jou.
Het is zwaar dat zij hier onder moet lijden. Ze is pas 5
Afgelopen jaar heb ik voor mezelf de taak genomen het karretje niet meer voort te trekken. Hem niet op zijn huid te zitten. Niets meer te verwachten. Want als mama sloopt het je wel. En daar zit ze dan de kleine. En zegt ze. Mama papa wil mij niet. En slik ik maar weer. En denk MAMA wil jou driedubbelendwars tot de maan en terug. Nooit zal ik mijn meisje laten vallen.
Ach, wat sneu voor je lieve meisje. Wellicht is een helpend verhaal fijn en ondersteunend voor haar? Dit is een verhaal, op maat geschreven, speciaal voor jouw kind. Waarin de hoofdpersoon een soortgelijke situatie meemaakt en manieren vind om er mee om te gaan. Kinderen vinden het fijn om deze herkenning, erkenning en mogelijke oplossingen te horen. Dit stimuleert onbewust ook het eigen proces. Mocht je hier meer over willen weten kun je een mail sturen naar manon@stoere-stappen.nl
In ieder geval veel sterkte en wat ontzettend fijn dat je dochter zoveel liefde van haar moeder mag voelen 🙂
Wat herkenbaar helaasl! Mijn kind is inmiddels 8, zijn vader is vanaf de zwangerschap uit beeld. Het is zwaar om hem daar mee te zien worstelen! Ik heb bovenstaande tips altijd toegepast maar toch nu hij wat ouder wordt heeft hij het moeilijk.
Daar komt bij dat zijn vader inmiddels een gezin heeft gesticht met een nieuwe vrouw en voor twee andere kinderen wel een trotse papa is. Ik heb mijn kind dit nog niet verteld omdat ik niet zo goed weet hoe. Heb je daar wellicht nog tips in?
Wat een mooie vraag. Dit is inderdaad pijnlijk om te zien. Ik wil graag met je meedenken en heb hierin tips voor je. Stuur even een mail naar manon@stoere-stappen.nl!
Mijn zoon van twee Kan nog niet praten. Echter zie ik wel steeds als hij zijn vader gezien heeft erg boos en verdrietig is. ( Zijn vader loopt meteen weg als hij zijn zoon ziet).
En dat gaat zo al twee jaar. Van alles geprobeerd dat ze een band op kunnen bouwen. Echter reageerde hij niet op brieven telefoon enz.
Hoe zou ik me kleine het beste kunnen helpen.
Wat ontzettend goed van je dat je je best doet dat je zoon en zijn vader een band kunnen opbouwen. Ik lees echter ook dat dit heel moeizaam gaat en ook je zoon boos en verdrietig is als hij zijn vader gezien heeft. We kunnen een telefonische afspraak inplannen, zodat ik met je mee kan denken en persoonlijk advies kan geven?
Ik ben een vader die al 3 jaar vecht voor omgang met mijn zoon. Helaas werkt moeder steeds alles tegen. Mijn zoon heeft al 1.5 jaar een voogd, maar ook zij heeft omgang niet kunnen realiseren. Ik heb nu met pijn in mijn hart en uit liefde voor mijn zoon besloten niet langer een omgang af te willen dwingen. Mijn zoon moet niet steeds in een loyaliteitsconflict komen. Ik wil mijn zoon (12) wel duidelijk maken dat hij altijd welkom is en mij mag bellen, maar geen regeling op papier.
Ik zou graag willen weten hoe ik mijn zoon een brief kan schrijven en hem dit uit kan leggen zonder moeder af te vallen.
Wat spijtig dat het niet is gelukt om een goede omgang met je zoon te kunnen realiseren. Een moedig en liefdevol besluit om dit gevecht los te laten en omgang niet langer af te dwingen… Mooi om je zoon nog via een brief te laten weten dat de deur altijd open staat, dat hij welkom is… En wat fijn dat je hierbij rekening met hem houdt, door zijn moeder niet te willen afvallen. Schrijf de brief vanuit je hart, vanuit jouw gevoel, schrijf dat wat je graag tegen hem wil zeggen over jullie contact en jullie band. Schrijf je wens op. Wat je voor hem wil. Schrijf vanuit jezelf, vanuit een ik-boodschap. Gebruik geen woorden die en verwijt of schuld kunnen impliceren zoals “jouw moeder die…” of “Door…” Bepaalde woorden en zinnen kunnen heel gevoelig liggen. Het is daarom belangrijk om dit zorgvuldig te doen, zodat jouw boodschap goed overkomt. Ik wil eventueel wel met je mee lezen en inhoudelijke tips geven m.b.t. wat er op papier staat? Je bent welkom. Groetjes Manon
Met zeer gemengde gevoelens heb ik deze blog gelezen. Ze zullen er vast en zeker zijn, ouders (dus ook moeders, hoor) die weggaan en niet meer omkijken. Toch, ik ken ze niet. Wie ik wel ken en dat zijn er honderden, zijn ouders die er dolgraag voor het kind hadden willen zorgen, maar wie het praktisch onmogelijk is gemaakt om er voor het kind te zijn. En daar gaan de zorg-ouders (75% moeder….) erg ver in.
Dan heb ik het nog niet eens over de momenten dat de zorg ouder, in bij zijn van het kind, de uitwonende ouder vet de les leest bij de overdracht en het terugbrengen van het kind.
Of het kind niet echt los laat, als het bij de uitwonende ouder is, maar zelfs op afstand haar/zijn stempel drukt op het bezoek, lang leve de mobiele telefoontjes….
Of die ouder die liever haar/zijn eigen ouders en/of vrienden benadert om op te passen, dan de uitwonende ouder. Sterker nog; zelfs op de momenten dat eigenlijk de uitwonende ouder ‘de beurt’ had om voor het kind te zorgen.
Een ouder blijft niet zo maar weg! Zo’n ouder wordt weggepest of weggestuurd en als die ouder denkt dat een rechter daar wel iets van gaat vinden, dan krijgt die ouder te horen dat het beter is voor het kind om weg te blijven totdat het kind oud en mondig genoeg is om zelf op zoek te gaan! De Koninklijke weg heet dat en heel veel rechters gaan nog een stapje verder; zelfs een verjaardagskaart of kerstkaart is al te veel, de uitwonende ouder krijgt een contact verbod, Terwijl er in feite helemaal geen contra-indicatie bij die ouder is. Maar ja, het kind is afhankelijk van de zorg van die ouder die de andere ouder niet ziet zitten, dus voor het welzijn van dat kind wordt het kind een goede ouder ontzegd.
Ondertussen maakt die ‘zorg’-ouder misbruik van dit gegeven. ‘Zie je wel. jouw uitwonende ouder houdt niet van je’ Of naar de kinderen en omgeving; ‘zien jullie mij het alemaal in mijn eentje doen?!’
Waar blijven de kritische vragen?! Hoezo doe jij het allemaal alleen, hoe is dat zo gekomen en vooral; je vindt het vast en zeker niet erg als ik ook naar de andere kant van het verhaal ga luisteren.
Ga niet zo maar mee in die drama. Dat zal een hoop leed schelen voor duizenden (!) kinderen in Nederland en internationaal. Zelfs ze UN erkent Parental alienation of te wel ouderverstoting.
Begeleid ouders vakkundig en ben zelfs kort door de bocht als de eerste signalen van ouderverstoting zich voordoen. Pas als gedrag consequenties heeft, zal het ten positieve gaan veranderen. Lees je in op de openbare facebookpagina (H)erken ouderverstoting
https://www.facebook.com/groups/507826229380204/
Beste Annemarie,
Bedankt voor je reactie. Vanuit het perspectief ouderverstoting, begrijp ik dat je deze blog met gemengde gevoelens hebt gelezen.
Ze zijn er zeker; vaders en moeders die (soms tijdelijk) weggaan en niet meer omkijken. Daar kunnen heel veel redenen voor zijn. Een van de redenen kan zijn dat de verzorgende ouder het moeilijk, zo niet onmogelijk maakt voor de uitwonende ouder. Dan spreek je over ouderverstoting/ PAS. Ik ben op de hoogte van deze problematiek. Wanneer ik dit signaleer zal ik hier zeker actie in ondernemen.
Deze blog is echter geschreven voor ouders die niets liever willen dan beide ouders (dus ook de andere ouder) in het leven van hun kind. Voor de ouders waarbij dit niet lukt, ondanks de beste bedoelingen. Voor de ouders die de pijn en het verdriet bij hun kinderen zien en zich afvragen wat zij kunnen doen of wat ze wel of juist niet moeten zeggen tegen hun kind. Ik ben het met je eens dat een ouder meestal niet zo maar weg blijft, zogezegd kunnen daar heel veel redenen voor zijn. Het is zeker de moeite waard om verder te onderzoeken en vragen over te stellen wanneer dit speelt. Dit gebeurt vaak nog te weinig. Ik stimuleer beide ouders echter altijd om contact te houden met de kinderen en met elkaar. Ik weet hoe belangrijk dit is voor de kinderen EN de ouders.
Helaas hier ook te maken met een vader met psychische problemen die door de bomen het bos niet meer ziet en ze daardoor afstoot. Ik vind het vreselijk moeilijk hier mee om te gaan. Ik zie het verdriet bij mijn kinderen. De afwijzingen hakken er in. Het Eigenwaarde en het zelfvertrouwen van 2 prachtige meisjes van 7 en 9 wordt enorm op de proef gesteld. Zo loopt de jongste vaak rond met de woorden in ben niet belangrijk. Het maakt mij zo kwaad dat hun vader ze zo vaak afwijst. Maar ik weet ook dat hij het niet kan. Hij is ziek en zou echt hulp moeten zoeken. Dus wanneer de meiden vragen waarom is papa ons niet komen halen. Probeer ik uit te leggen dat papa te druk is in zijn hoofd en eerst wat rust moet weten te vinden. Dat hij heel veel van ze houdt, maar dat hij het even niet kan omdat hij een beetje ziek is. (Ik weet niet of ik goed doe) Hij laat mij ook niet weten ze niet op te halen van de sport waar hij ze op zou moeten halen. Ze staan dan daar en hij komt gewoon niet. Mijn verdriet en boosheid die er echt zitten wanneer hij de meiden laat zitten voelen de meiden ook daar hoef ik het niet eens voor uit te spreken. Het is dus best een tegenstrijdig iets wat ik naar buiten breng. De oudste kijkt heel veel naar mij of ik mijn woorden wel kracht bij zet met mijn mimiek. Maar de tranen die achter mijn ogen branden en de boosheid die je wegslikt, het lijkt wel alsof ze dwars door mij heen kijkt. Dan zegt ze mama het is goed. Ik wilde toch niet naar papa. (Dat roept ze ook de dagen voordat het zijn weekend is) Maar het voelt alsof ze in een loyaliteitsconflict zit. Dit terwijl ik altijd positief blijf praten en ze de boodschap mee geef wanneer ze wel gaan dat ik blij voor ze ben dat ze papa lekker kunnen knuffelen en dat het mag dat ze van pappa houden en leuke dingen gaan doen, mama gaat ook leuke dingen doen.
Ik ben nu bijna drie gescheiden
Me kinderen wonen van af die tijd bij vader
(Hebben zelf mogen kiezen??)
Eerst woonde ze ongeveer 15 min vandaan .
(Hadden co oudersschap)
En toen is hun vader gauw verhuist ongveer ander half uur van me vandaan
Nu zie ik ze als geluk heb om de drie maanden
Hij is bang dat de kinderen bij hem weg gaan vandaar dat hij verder is gaan wonen
Ok vind dit gewoon misselijk macht spelletjes wat hij met mijn kinderen speelt .
Ik doe er niet aan mee .
Dit wilde ik even kwijt
Moeder
Hoi Anita, Bedankt voor jouw reactie en openheid. Als er een machtsspel gespeeld wordt is dat voor niemand prettig. De afstand maakt het moeilijk om co-ouderschap te hebben, wellicht is een andere manier van omgang wel mogelijk. Bijvoorbeeld dat jullie kinderen om het weekend en/of in vakanties bij jou zijn? Een vast bel moment of wekelijks even skypen? Het zou fijn zijn als je hier afspraken over kunt maken met de vader van jullie kinderen. Daarnaast kan ik je adviseren om het e-book met 5 gouden tips te downloaden; zeer binnenkort verschijnt er een artikel met tips over wat je kunt doen wanneer je kind geen contact wil. Wellicht heb jij daar ook wat aan!
Bedankt voor je reactie en compliment Marianne. Het is inderdaad zeker ook voor kinderen in tehuizen of pleeggezinnen belangrijk om hierin gezien, gehoord en begeleid te worden. Ik heb bewondering voor hoe jij je voor jouw pleegkinderen inzet! Ik weet zeker dat jij hen de ruimte geeft om hun gevoelens te uiten en dat je er daarnaast alles aan doet om hen het gevoel te geven dat zij goed zijn zoals zij zijn. Hopelijk lukt het jullie om hen weer vertrouwen te geven!
Zo schrijnend dat zoveel kinderen opgroeien zonder een van de ouders, of zelfs zonder beide ouders! Het gaat dan niet om gescheiden ouders maar om de scheiding tussen kind en ouders. Omdat de ouders niet meer voor het kind kunnen zorgen bv. Ouders die zelf zo in de knoop zitten dat ze zelfs hun kind niet meer kunnen/willen zien. Ook deze kinderen die in tehuizen zitten of bij een pleeggezin hebben het zo hard nodig om gehoord en begeleid te worden.
Mooi Manon!!