Discussie of compromis?

Het komt, helaas, regelmatig voor dat gescheiden ouders meningsverschillen hebben. Waar de een ’ja’ zegt, zegt de ander ’nee’ en andersom.

Soms bestaat dit meningsverschil ook over het al dan niet begeleiden van hun kinderen na de scheiding. In dit artikel besteed ik aandacht aan wat er voor kan zorgen dat er geen stappen gezet worden en je vast blijft zitten in een gevecht. Daarnaast geef ik natuurlijk ook tips over wat jij wel kunt doen in zo’n situatie!

Het begeleiden van de kinderen na de scheiding, zodat kinderen hun verhaal kwijt kunnen bij een onafhankelijk persoon en kunnen leren hoe zij met alle veranderingen om kunnen gaan. Vaak neemt een van beide ouders dit initiatief, en heeft de andere ouder daar nog twijfels en bedenkingen over. Bijvoorbeeld ”Het is al zo lang geleden dat we feitelijk gescheiden zijn. Is het wel nodig? Ik zie geen problemen bij ons kind?”

Het helpt soms als een ouder alle vragen, twijfels en gedachten aan me kan voorleggen. Ik vind het belangrijk om dit serieus te nemen, en maak hier graag tijd voor vrij. Vaak is de andere ouder, na een goed gesprek, uiteindelijk bereid om hun kind de ruimte te geven om zijn ervaringen, gedachten en gevoelens te delen in een veilige en onafhankelijke omgeving. Ik heb elke keer weer bewondering voor ouders die deze stap willen maken, voor hun kind.

Maar toch… is dat niet voor alle ouders even makkelijk. ”Ik zeg nee omdat jij dit gedaan hebt of dat gelaten hebt…” is een houding die ik nog wel eens zie. Er worden voorwaarden gesteld aan de ander. En wanneer de ander deze voorwaarden niet nakomt, gaat het hele feest niet door. (”lekker puh…” zou een kleuter daarna nog zeggen;))

Het kan lastig zijn om overeenstemming te bereiken over de te nemen stappen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat de ene ouder begeleiding voor hun kind wil van persoon A en de andere ouder van persoon B. Het kan ook zijn dat de ene ouder eerst een gezamenlijk gesprek wenst, en een andere ouder alleen instemt met individuele gesprekken voorafgaand aan het begeleidingstraject.

Het is jammer dat kinderen de dupe worden wanneer ouders over dit soort zaken blijvend van mening verschillen. Vaak is voor beide meningen wat te zeggen. Beide standpunten hebben voordelen en beide standpunten hebben ook nadelen. Zolang beide ouders in zo’n geval bij hun standpunt blijven, en geen consessies naar elkaar doen, zal een begeleidingstraject niet van de grond komen. En dat zou erg jammer zijn. Voor de ouders, die allebei het beste voor hun kinderen willen. Maar zeker ook voor hun kinderen, die zich waarschijnlijk al langer tussen dit getouwtrek bevinden.

Zit jij in een vergelijkbare situatie met de andere ouder? Dan heb ik even wat goedbedoelde, maar wellicht kritische vragen voor jullie;
Willen jullie blijven discussiëren? Niet toegeven? Iets uitvechten? Je gelijk krijgen? Je eigen standpunt verdedigen? …Houden jullie deze standpunten, en maken jullie geen stapje naar elkaar toe, dan lukt het niet om de begeleiding te starten.

Of willen jullie stappen zetten? Een compromis sluiten? Knopen doorhakken? Zorgen dat de begeleiding van de grond komt?

…Een reactie op deze vragen is vaak „Ja, ik wil wel…. maar hij/zij moet eerst…”
Zo’n reactie of instelling gaat je niet verder helpen. Als je wacht tot de ander eerst verandert/toegeeft… dan kun je lang wachten. Jij kunt de ander namelijk niet veranderen:

Als vader kun je er niet voor zorgen dat de moeder jouw standpunt inneemt.
Als moeder kun je er niet voor zorgen dat de vader jouw standpunt inneemt.
En dat hoeft ook niet.

Wat kan er wel?
Je kunt wel verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gedrag. In de spiegel kijken en bedenken wat jij kunt doen om te veranderen;

Wat kan je doen om een stapje richting de ander te nemen?
Wat kan jij doen om deze manier van omgang met elkaar te doorbreken?
Wat kan jij doen om je kinderen te helpen en de begeleiding te laten slagen?

Als onpartijdige buitenstaander ga ik daarbij vaak op zoek naar een compromis, zodat beide ouders over hun schaduw stappen. Een stukje richting de ander, maar vooral richting het gezamenlijke doel; gelukkige kinderen.

En dat is waar het om gaat!
Ik ga er, in het contact met ouders, vanuit dat beide ouders het beste voor hebben met hun kinderen en doen wat zij kunnen om hun kinderen gelukkig op te laten groeien. Soms ben je echter zo in je eigen conflict of meningsverschil beland, dat je niet meer ziet waar het eigenlijk om gaat… Ik hoop dat dit artikel je ogen heeft geopend en je geïnspireerd bent om positieve stappen naar elkaar toe te maken. -voor jullie kinderen-

Ik ben erg benieuwd welk stapje jij richting de andere ouder gaat maken, ik lees je reactie graag onder dit artikel!