Ik wil niet!
“Ik wil niet!” riep hij heel hard bij de deur. Zijn gezicht stond op onweer en zijn moeder kwam er met klotsende oksels achteraan. Ze keek ons verontschuldigend aan. “Ja, sorry… hij wil echt niet maar ik denk dat het goed is voor hem”. Het was de eerste bijeenkomst van kies. Lotgenoten groep voor kinderen van gescheiden ouders. Ik probeerde oogcontact met deze jongen te maken, maar hij ontweek dit met alles wat in hem zat.
“Oh ik snap het wel hoor” reageerde ik naar hem en zijn moeder. “Over de scheiding praten is ook niet het leukste wat er is. Ik zou er ook geen zin in hebben.” Zijn lichaamstaal vertelde me dat ik zijn aandacht had gevangen. “We gaan gewoon beginnen en je hoeft niet mee te doen. Ga maar lekker in de hoek van het lokaal op de bank zitten en dat is ook al goed” zei ik intuïtief. Zijn moeder vertelde ik dat ze er wel bij mocht blijven, nadat ik dit met de andere kinderen had afgestemd.
Boos
Boos zat hij op die bank, nog steeds een “Ik wil niet!”-houding. Zijn moeder naast hem. Zijn jas hield hij aan. Hij was niet van plan te blijven. Ik begon en vertelde de kinderen dat deze jongen er verderop bij bleef zitten en zelf nog niet wilde meedoen. Daarna las ik een verhaal voor, met een oog op het boek en een oog naar de jongen. In mijn ooghoek zag ik dat hij rechtop was gaan zitten. Hij probeerde het te verbergen maar zijn oren waren gespitst. Na het verhaal nodigde ik hem uit om erbij te komen zitten. “Nee!” riep hij en hij dook weer onder zijn jas. “Oke, dat is goed. Als je wilt mag je meedoen, wij gaan verder” zei ik rustig. Tijd voor een spelletje. “Ik ga op reis en neem mee…” maar dan de versie “mijn ouders zijn gescheiden en ik…” Ik besloot van plek te wisselen en een kring op de grond te maken. In de buurt van de bank. We begonnen het spel en ieder maakte de zin verder af.
Jas uit
De jongen deed ondertussen zijn jas uit en keek naar wat zich voor hem afspeelde. Hij zag dat we lol met elkaar hadden en was benieuwd of de kinderen een lange rij woorden konden onthouden. Tijdens het spel vroeg ik hem om ook een woord toe te voegen. Dat deed hij. Hij wilde nog niet de hele rij woorden opnoemen, maar het was al een stap verder dat we zijn woord mochten meenemen. Bij elk kind kwam het weer voorbij. Langzaam werd hij onderdeel van de groep en het spel. Zijn moeder zat er nog altijd bij.
De volgende activiteit was in hun eigen werkboekje. Toen iedereen aan tafel bezig was liep ik naar hem toe. Ik vroeg hem of mama de laatste minuten kon gaan en of het hem lukte om er zelf bij te blijven. Dat was goed. Hij nam afscheid van zijn moeder en kwam erbij zitten. Langzaam opende hij zichzelf en begon hij te praten over de scheiding. Ik weet hoe moeilijk dit kan zijn en daarom vind ik het zo knap als dit uiteindelijk lukt!
Keer op keer vind ik het mooi om te zien hoe kinderen kunnen open bloeien na een goed gesprek. Dat is een van de redenen waarom ik met liefde dit spel heb gemaakt. Er zijn nog zoveel meer professionals, ouders en kinderen die hier op zitten te wachten.Dat weet ik zeker.
Goed gesprek
