Wanneer ik vertel over mijn werk, reageren mensen meestal erg positief. Zij zeggen dingen als ’Wow, wat een belangrijk werk doe je’ en ’Wat goed dat er een plek is waar kinderen hun verhaal kunnen doen.’ Daar ben ik het heel erg mee eens en dit geeft me elke keer weer extra motivatie om dit werk te blijven doen.
Er zijn ook veel mensen die reageren met ’Scheidingen… die zijn er zat tegenwoordig… je zal het vast druk hebben!’
En het klopt, er zijn inderdaad veel scheidingen. Scheiden wordt steeds meer ’gewoon’ in onze huidige maatschappij; Een op de drie getrouwde stellen gaan uit elkaar en een op de zes kinderen krijgt hier mee te maken. Maar het meemaken van een scheiding is niet gewoon. Het meemaken van een scheiding heeft veel impact… zowel voor ouders als voor kinderen.
De mensen die ik spreek komen al snel met verhalen, iedereen kent wel iemand die gescheiden is… van vrienden of familieleden die dichtbij staan tot vage kennissen en buurtgenoten. Er komen verhalen over slechte communicatie, moeizame omgangsregelingen en langdurige ruzies tussen ouders. Voorbeelden van situaties waarbij kinderen in de knel geraakt zijn… Er worden oordelen geveld, vaak over wat ouders al dan niet doen. Zo zijn er ook veel mensen die zeggen dat de meeste ouders alleen maar met zichzelf bezig zijn en geen hulp voor hun kind vragen.
Mensen zeggen dingen zoals;
’Ouders willen het niet zien, ouders willen niet erkennen dat hun kind pijn en verdriet heeft’
’Als ouders hulp vragen dan geven ouders toe dat hun kind een probleem heeft en dan geven ouders toe dat zij gefaald hebben’
Ik hoor dit echt nog regelmatig terug van mensen en dit zette me aan het denken… Welk beeld heerst er eigenlijk rondom scheiden en gescheiden ouders in de huidige maatschappij? Wat is jouw ervaring? Deel je reactie onder deze blog.
Ik merk dat er nog een vrij negatief beeld heerst rondom scheiden. Wanneer je scheiden zegt, denken mensen bijna automatisch aan strijd, ellende, pijn, verdriet, zielige kinderen en falende ouders. Want deze ouders zijn zo met zichzelf bezig, dat zij geen oog meer hebben voor hun kinderen… Maar is dat wel zo?
Heftig lijkt me dat…
…Heb je (alleen of samen) de knoop doorgehakt en de moeilijke keuze gemaakt om te gaan scheiden en dan krijg je -naast je eigen emoties, de emoties van je kinderen en alles wat je mag gaan regelen- ook nog de stempel ’falende ouder’
Er zijn inderdaad scheidende ouders die veel strijd hebben met elkaar, daarnaast zie ik ook regelmatig een andere groep ouders;
Ik zie veel volwassenen die hun liefdesrelatie eindigen en als partners uit elkaar gaan. Volwassenen die de keuze maken om hun leven niet met elkaar te delen maar ieder hun eigen weg gaan. Omdat dit beter is voor henzelf en soms ook voor de kinderen. Wanneer deze volwassenen samen kinderen hebben, zijn zij nog voor altijd aan elkaar verbonden. Niet meer als partners, maar nog wel als ouders. De uitdaging is om zelfstandig vorm te geven aan je eigen veranderende leven en gezamenlijk vorm te geven aan het ouderschap. Want dat blijft.
Dat is een grote uitdaging, maar wel een waar je veel van kan leren.
Natuurlijk weten we de voorbeelden van ouders die in hevige strijd of vechtscheiding zijn beland met elkaar. Toch zie ik gelukkig ook veel liefdevolle ouders die als partners uit elkaar gaan, maar daarnaast kunnen blijven staan als ouders van hun kinderen. Twee liefdevolle ouders, die beide het beste willen voor hun kinderen. Twee volwassenen die in twee huizen een veilige, liefdevolle leefomgeving creëren. Twee volwassenen die deels hun eigen weg gaan en deels samen nieuwe weg in slaan. Twee volwassenen die de uitdaging aangaan en…
…Samen (en zelfstandig) ouders kunnen zijn.
…Samen (en zelfstandig) vormgeven aan het leven van hun kinderen.
…Samen (en zelfstandig) bouwen aan een stevige basis voor hun kinderen.
…Samen overleggen als collega ouders.
…Elkaar respectvol behandelen en vriendelijk communiceren.
…Belangrijke beslissingen, aangaande de kinderen, samen kunnen nemen.
…Ook de beslissing om hulp in te schakelen en de beslissing om hun kinderen te (laten) ondersteunen bij de veranderingen en moeilijke gevoelens die kinderen ervaren als gevolgen van de scheiding.
Dat is geen falen, dat is geen probleem, dat is geen onderlinge strijd…
Dat is ontzettend knap!
Dat heeft alles te maken met Kracht, met Liefde, met Hoop, met Geduld, met Vertrouwen. En daarnaast ook hard werken, want het gaat echt niet altijd vanzelf… Stoere Stappen zijn dat!
Er zijn gelukkig ouders die dit doen, die in de spiegel durven kijken, ouders die de moeilijkheden die er soms zijn erkennen en herkennen. Ouders die in beweging komen. Ouders die stap voor stap gaan ontdekken wat zij kunnen doen om de moeilijkheden op te lossen, om de schade te beperken en hun kind zo veel mogelijk te steunen. Liefdevolle ouders, die het beste willen voor hun kind en daarbij ook hulp inschakelen als het even niet vanzelf gaat. Zodat er tijdelijk even iemand met hen en hun kind(eren) mee loopt, om samen op zoek te gaan naar de oplossingen, waarna ouders en kinderen weer zelf verder kunnen.
Ik heb veel bewondering voor de ouders waarbij dit lukt, en geloof me… die ouders zijn er zeker!!
Dat is zo fijn, voor henzelf en zeker ook voor de kinderen!
Lijkt het jou ook fijn als er even iemand met jou en de kinderen mee loopt om samen op zoek te gaan naar oplossingen. Zodat jullie daarna zelf weer verder kunnen? Neem dan contact op
en Kijk bij mijn aanbod voor de mogelijkheden. Ik kijk er naar uit om je te spreken!