Stel… Op een dag komt je zoon of dochter thuis met een belangrijke boodschap. Je kind vertelt je dat hij/zij niet meer bij jou wil wonen maar dat hij/zij bij de andere ouder wil gaan wonen. Het kan zelfs zo zijn dat je kind wenst (tijdelijk) geen contact met je te hebben.

Voor sommige gescheiden ouders is dit realiteit geworden. Misschien bij jou ook…

Dat is een heftig bericht! Je mist je kind nu al, je bent er kapot van en voelt je machteloos. Je vraagt je af of dit eigenlijk wel zomaar kan en wat je moet doen. Je vraagt je af of je kind dit echt zelf wil, of dat hij/zij zich gedwongen voelt deze keuze te maken. Het geeft je een naar gevoel en je wilt hier de strijd over aangaan met je kind en/of ex. Dat kan toch niet zomaar? Een logische en begrijpelijke reactie.

Toch adviseer ik iets anders…

Probeer allereerst het gesprek aan te gaan met je kind. Leef je in en luister met een open houding naar wat je kind aangeeft. Probeer de keuze van je kind te begrijpen. Waarom maakt hij/zij deze keuze? Welke rede geeft je kind aan? Wat is er gebeurd waardoor je kind deze beslissing neemt?

Is het een ontsnapping aan het gevecht tussen jou en de andere ouder? Heeft je kind behoefte aan rust? Wil je kind meer contact en een betere band met de andere ouder? Wil je kind weg uit het huis waar jouw nieuwe partner is ingetrokken?

Het kan prettig voor je kind zijn om door een onafhankelijk persoon gehoord en begeleid te worden, zodat hij/zij geen rekening hoeft te houden met gevoelens van loyaliteit naar jou en de andere ouder. Op deze manier kan je kind onderzoeken waar hij/zij behoefte aan heeft.

Wanneer duidelijker is waarom je kind deze keuze maakt, kan er makkelijker gezocht worden naar passende een oplossing.

Er kan van alles zijn. Het kan zijn dat je kind inderdaad zelf ervaart dat hij/zij liever bij de andere ouder zou willen wonen. Het kan ook zijn dat je kind zich ‘gedwongen’ en genoodzaakt voelt deze keuze te maken. Bijvoorbeeld omdat er op je kind ingepraat is en je kind de negatieve verhalen over jou is gaan geloven.

Wat het ook is, wanneer je deze boodschap krijgt is het heel moeilijk om hier mee om te gaan. Deze boodschap raakt je diep, je voelt je gekwetst, aan de kant gezet en machteloos. Je hebt het gevoel met je rug tegen de muur te staan en voelt de grip die je op je kind had door je vingers glippen. Vanuit angst om (het contact met) je kind kwijt te raken, gaan veel ouders het gevecht en de strijd aan.

Toch denk ik dat het belangrijk is om, in deze situatie, niet de strijd aan te gaan. Geen strijd met je kind, en ook geen strijd met je ex. Blijf uit de strijd en zoek contact met de andere ouder.

Vraag de andere ouder om zich aan de afgesproken regeling te houden en jullie kind te motiveren om bij beide ouders thuis te komen.

Nodig de andere ouder sowieso uit tot een gesprek. Een gezamenlijk overleg waarin jullie over een passende oplossing kunnen nadenken. Vraag de andere ouder naar zijn/haar mening of visie op de situatie en overleg samen wat voor iedereen wenselijk en haalbaar is. Bespreek de regeling en bekijk wat er mogelijk is om aan de wensen en behoeften van je kind tegemoet te komen. Het kan helpen om dit gesprek te voeren in het bijzijn van een onafhankelijke, neutrale partij.

Blijft je kind bij zijn/haar keuze?
Mijn advies is om deze keuze niet tegen te werken. Ga niets forceren en laat je kind vrij om er zelf achter te komen wat hij/zij wil. Het kan zijn dat je je kind een tijd nauwelijks ziet of spreekt. Hoe moeilijk dit ook is… Accepteer de keuze van je kind, en zeg tegen je kind dat het goed is.

Geef je kind het gevoel en de boodschap mee dat je van hem/haar houdt.

Maak duidelijk dat je kind altijd welkom is bij je. Geef je kind het gevoel dat hij/zij bij jou terecht kan en altijd naar je toe mag komen. Straal uit dat de deur altijd open staat, dan is je kind vrij om naar je terug te komen – wanneer je kind daar aan toe is.

Ik wens je veel kracht toe!