Stel… Op een dag komt je zoon of dochter thuis met een belangrijke boodschap. Je kind vertelt je dat hij/zij niet meer bij jou wil wonen maar dat hij/zij bij de andere ouder wil gaan wonen. Het kan zelfs zo zijn dat je kind wenst (tijdelijk) geen contact met je te hebben.
Voor sommige gescheiden ouders is dit realiteit geworden. Misschien bij jou ook…
Dat is een heftig bericht! Je mist je kind nu al, je bent er kapot van en voelt je machteloos. Je vraagt je af of dit eigenlijk wel zomaar kan en wat je moet doen. Je vraagt je af of je kind dit echt zelf wil, of dat hij/zij zich gedwongen voelt deze keuze te maken. Het geeft je een naar gevoel en je wilt hier de strijd over aangaan met je kind en/of ex. Dat kan toch niet zomaar? Een logische en begrijpelijke reactie.
Toch adviseer ik iets anders…
Probeer allereerst het gesprek aan te gaan met je kind. Leef je in en luister met een open houding naar wat je kind aangeeft. Probeer de keuze van je kind te begrijpen. Waarom maakt hij/zij deze keuze? Welke rede geeft je kind aan? Wat is er gebeurd waardoor je kind deze beslissing neemt?
Is het een ontsnapping aan het gevecht tussen jou en de andere ouder? Heeft je kind behoefte aan rust? Wil je kind meer contact en een betere band met de andere ouder? Wil je kind weg uit het huis waar jouw nieuwe partner is ingetrokken?
Het kan prettig voor je kind zijn om door een onafhankelijk persoon gehoord en begeleid te worden, zodat hij/zij geen rekening hoeft te houden met gevoelens van loyaliteit naar jou en de andere ouder. Op deze manier kan je kind onderzoeken waar hij/zij behoefte aan heeft.
Wanneer duidelijker is waarom je kind deze keuze maakt, kan er makkelijker gezocht worden naar passende een oplossing.
Er kan van alles zijn. Het kan zijn dat je kind inderdaad zelf ervaart dat hij/zij liever bij de andere ouder zou willen wonen. Het kan ook zijn dat je kind zich ‘gedwongen’ en genoodzaakt voelt deze keuze te maken. Bijvoorbeeld omdat er op je kind ingepraat is en je kind de negatieve verhalen over jou is gaan geloven.
Wat het ook is, wanneer je deze boodschap krijgt is het heel moeilijk om hier mee om te gaan. Deze boodschap raakt je diep, je voelt je gekwetst, aan de kant gezet en machteloos. Je hebt het gevoel met je rug tegen de muur te staan en voelt de grip die je op je kind had door je vingers glippen. Vanuit angst om (het contact met) je kind kwijt te raken, gaan veel ouders het gevecht en de strijd aan.
Toch denk ik dat het belangrijk is om, in deze situatie, niet de strijd aan te gaan. Geen strijd met je kind, en ook geen strijd met je ex. Blijf uit de strijd en zoek contact met de andere ouder.
Vraag de andere ouder om zich aan de afgesproken regeling te houden en jullie kind te motiveren om bij beide ouders thuis te komen.
Nodig de andere ouder sowieso uit tot een gesprek. Een gezamenlijk overleg waarin jullie over een passende oplossing kunnen nadenken. Vraag de andere ouder naar zijn/haar mening of visie op de situatie en overleg samen wat voor iedereen wenselijk en haalbaar is. Bespreek de regeling en bekijk wat er mogelijk is om aan de wensen en behoeften van je kind tegemoet te komen. Het kan helpen om dit gesprek te voeren in het bijzijn van een onafhankelijke, neutrale partij.
Blijft je kind bij zijn/haar keuze?
Mijn advies is om deze keuze niet tegen te werken. Ga niets forceren en laat je kind vrij om er zelf achter te komen wat hij/zij wil. Het kan zijn dat je je kind een tijd nauwelijks ziet of spreekt. Hoe moeilijk dit ook is… Accepteer de keuze van je kind, en zeg tegen je kind dat het goed is.
Geef je kind het gevoel en de boodschap mee dat je van hem/haar houdt.
Maak duidelijk dat je kind altijd welkom is bij je. Geef je kind het gevoel dat hij/zij bij jou terecht kan en altijd naar je toe mag komen. Straal uit dat de deur altijd open staat, dan is je kind vrij om naar je terug te komen – wanneer je kind daar aan toe is.
Ik wens je veel kracht toe!
Ik ben op mijn 17e van huisweggelopen. Mijn vader was een narcist. Het was een wrede, liefdeloze, kille man. De deur werd achter mij dichtgegooid. Er werd over straat geschreeuwd dat het eruit was en er nooit meer in. Ik was mind nr. 2 dat vertrok op nare wijze. 2 van de 5. Het contact is nooit meer hersteld. Er is nooit een herstelpoging gedaan door mijn ouders.
De kinderbehartiger die ik had benaderd werd tot 3 x toe geweigerd. Mijn vader is nu dood. En daar ben ik niet rouwig om. Mijn moeder legt de schuld bij mij. ‘Het was jouw keuze om weg te gaan’. Ze stond ook nooit open voor een gesprek, was te zwak, had geen eigen mening, geen identiteit. Ondanks alles blijft het mijn moeder en zocht ik contact. Ze wil mij niet meer zien. Zegt dat er teveel is gebeurd, legt de schuld bij mij. Ik heb HSP, heb mijn ouders nooit iets misdaan maar heb wel mezelf bevrijd van onrecht en een liefdeloos nest. Hoe kunnen ouders zo wreed zijn. Sommige ouders verdienen het gewoonweg niet om ouder te zijn. Ik vraag mij werkelijk af waarom er 5 kinderen geboren konden worden. Mijn moeder wil ook haar mooie, inteligente kleindochters niet zien. Mijn kinderen willen nu ook niets meer met haar te maken hebben. Ze heeft nooit naar hen omgekeken. Waarom doen ouders niet aan zelfreflectie? Ik ben nu ook zover dat ik geen kaarten meer ga sturen. Die hebben geen betekenis meer. Ze stuurde kaarten om haar geweten te sussen maar de tekst op de kaarten was liefdeloos. Dan heeft zo’ n gebaar ook geen zin. Mijn kinderen houden mij op de been want anders ga ik er aan onderdoor. Ik heb mijn hele leven al verdriet van het feit dat ik verstoten ben en pech heb gehad geboren te zijn in een liefdeloos, narcistisch gezin. Mijn broer en zus zijn ook vergiftigd. Ik zie niemand meer. Het is raar geen familie te hebben. Maar liever geen familie dan een liefdeloze familie.
De reden waarom mijn dochter geen contact meer wil is omdat het niet mag van jehovah’s getuigen. Ik ben daar uitgesloten en het is haar dus verboden enig contact met mij te hebben omdat zij wel jehovah’s getuigen wil blijven samen met haar vader. In het begin probeerde ik regelmatig maar niet al te vaak app contact te houden over leuke positieve dingen. 3jaar heb ik nu al niks meer van haar vernomen en er is mij door haarzelf uitdrukkelijk gezegd geen enkel contact meer op te nemen sinds ze zelf als jehovah’s getuigen werd gedoopt op haar 15e. Ze was 12. Word nu bijna 18. Het valt me zoooo zwaar
Ik kan me voorstellen dat dit erg zwaar voor je is Ingrid!! Wellicht kan het je helpen om, dat wat je met haar wil delen op te schrijven in een soort dagboek. Dit is voor je eigen verwerking fijn en wellicht ook voor je dochter als zij later toch contact met je opneemt. Veel sterkte in ieder geval!!
Beste Manon,
Bovenstaande is precies gebeurd bij mijn partner en zijn zoon. De zoon van mijn partner geeft aan dat het niet meer zoveel naar zijn vader wil gaan. Als enige reden geeft de zoon aan dat hij bij mama alles mag (geen regels in huis) en bij papa niet alles mag (dus wel regels in huis). Mijn partner wordt nog steeds voor de voeten gegooid dat hij de oorzaak is van de scheiding (al ruim 10 jaar geleden) en dat zodra hij zijn gedrag veranderd (dus de regels loslaat), zijn zoon wel bijdraait. Naar mijn mening zijn er altijd twee schuld, als twee vechten (volgende het spreekwoord). Zijn ex vrouw heeft dus blijkbaar nog steeds niet hun scheiding verwerkt en blijft hem dit voor de voeten gooien en scheldt mijn partner via de telefoon uit waar hun zoon bij staat. Hun zoon voelt dit en heeft er veel verdriet van. Ik heb het idee dat hij dus meer bij zijn moeder wil zijn omdat zij nog steeds in de slachtofferrol blijft hangen en overcompenseert de scheiding door geen regels te handhaven. Hoe kun je ervoor zorgen dat zijn zoon zich meer opent en verteld wat hem dwars zit, want als zijn moeder erbij is, durft hij niks te zeggen en kan de vader blijven gissen naar de reden. Mijn vraag is dus, mag/kan zij hun zoon bij zijn vader weghouden, terwijl er een co-ouderschap geregeld is? Wat kun je als vader hier aan doen zonder de relatie met zijn zoon op het spel te zetten?
Overigens ziet zijn ex-vrouw alles totaal anders dan mijn partner, zij is voor geen millimeter bereidt om hun zoon te motiveren om naar z’n vader te gaan en vind het ook niet nodig dat hun zoon met een onafhankelijk iemand zou moeten gaan praten.
Het doet me zeer om zijn zoon zo te zien worstelen en ik wil dat die jongen zich goed gaat voelen en weer gelukkig wordt!
Het kan zijn dat de invloed van moeder een grote rol speelt bij hetgeen deze jongen aangeeft. Dit kan vanuit loyaliteit naar moeder zijn. Het kan ook zijn dat de jongen de behoefte aan rust heeft, en wellicht hiermee de meest rustige situatie voor zichzelf creëert. In jouw verhaal lees ik dat er van alles (mee) speelt. Dit heeft hoe dan ook invloed op deze jongen. Wat is zijn leeftijd?
Er ligt een taak voor ouders om de communicatie en het contact te verbeteren. Zolang dit niet gebeurd, komt dit hoe dan ook bij het kind terecht. Ik lees ook dat dit gebeurt, dat hij er veel verdriet van heeft en dat kan ik me goed voorstellen.
Je vraag is hoe je ervoor kunt zorgen dat hij zich meer opent en verteld wat hem dwars zit;
Het is belangrijk om hem op zijn gemak te stellen, geen (negatief) oordeel over zijn moeder uit te spreken, uitnodigen om te delen wat er bij hem speelt.. en vooral: hier naar luisteren, en er zijn. Oprecht luisteren naar zijn beleving van de situatie. Zonder oordeel. Wanneer hij dit meerdere keren ervaart, zal het makkelijker zijn om te gaan delen.
Houd er rekening mee dat deze jongen al ruim 10 jaar tussen de strijd van zijn ouders zit. Dit doet pijn. Om te “overleven” en zich staande te houden in de situatie gaan veel kinderen zichzelf beschermen. Dit kan het lastig maken om echt over zijn gevoel te vertellen. Dit is wellicht goed dichtgetimmerd en beschermd… daar kan hij (en jullie) misschien niet meer zo makkelijk bij. Begrijp je wat ik daar mee bedoel?
Andere vragen die je stelt zijn of de zoon bij zijn vader weggehouden mag worden, terwijl er een co-ouderschap geregeld is en wat je als vader kunt doen zonder de relatie met zijn zoon op het spel te zetten?
Dit mag niet zomaar. Toch is mijn advies ook niet om hier direct een juridische strijd voor aan te gaan. Zoals je in de blog leest is een eerste belangrijke stap (weer) in contact met moeder te komen om hierover te praten. Ik lees dat dit moeizaam gaat. Dit belemmert het co-ouderschap. Co-ouderschap kan, naar mijn mening, alleen slagen als er respectvol overleg kan zijn tussen ouders. Anders is het erg lastig voor zowel de ouders als het kind. Ik denk dat het zinvol is om hier hulp bij in te schakelen van een onafhankelijk persoon; bijvoorbeeld een kindbehartiger. Tevens denk ik dat het goed is als er een gesprek is tussen vader en zoon waarbij vader uitlegt dat de jongen altijd welkom is etc. Via deze weg is het lastig adviseren wat jullie precies kunnen doen, wanneer je meer persoonlijk advies wilt kun je een mail sturen naar manon@stoere-stappen.nl of telefonisch contact opnemen. Sterkte!
Met sommige andere ouders is niet te overleggen, sorry.
Mijn ex is borderliner en weet mensen voor te liegen en alles te verdraaien, ook tegenover scholen en instanties, mede door haar bipolaire stoornis.
Ik zie al jaren mijn zoon niet meer,die volgepropt is met vaderhaat
Beste vader,
Bedankt voor je reactie en wat kan het inderdaad moeilijk zijn om met elkaar te overleggen. Zeker wanneer er een stoornis in het spel is, is dit een extra grote uitdaging. In sommige gevallen lijkt het zelfs niet haalbaar. Dat is heel schrijnend.
Wellicht kan een kindbehartiger in deze situatie helpen. Een onafhankelijk persoon, waarbij je zoon zelf kan onderzoeken wat voor hem belangrijk is. Een kindbehartiger heeft kennis van zaken en maakt de vertaalslag naar ouders.
Je schrijft dat je je zoon al jaren niet meer ziet en dat hij is volgepropt met vaderhaat. Een kind kan dan de keuze maken om het contact te verbreken, bijvoorbeeld omdat hij/zij dan ‘rust’ heeft en de situatie thuis makkelijker kan overleven. Uiteindelijk gaan veel van deze kinderen, op latere leeftijd toch nog op zoek naar de ‘ontbrekende ouder’ en hun kant van het verhaal.
Hopelijk ontstaat er ook weer wat meer ruimte voor liefde in jullie situatie!